روزنگار

عشق پیچیده ترین حسی بود که در کودکی می شناختم. تصور می کردم آدم ها هر وقت آنقدر بزرگ شوند که رانندگی یاد بگیرند و تنهایی از خانه بروند بیرون، همان وقت اجازه دارند عاشق شوند. اما حالا می فهمم عشق ساده ترین مفهوم خوشبختیست.

✨عشق تجلی زیبایی ها در قلب انسان است.

✨عشق کورسوی امیدیست در دل تاریکی ها.

✨عشق همان حس دل انگیزیست که روح انسان را به پرواز در می آورد.

✨عشق به زیبایی پر طاووس، یا شاید به لطافت یک برگ گل است.

✨عشق، سن و سال نمی شناسد. کاری ندارد رانندگی یاد گرفته ای یا هنوز درون گهواره می خوابی . هر طور که باشی، کوچک یا بزرگ، فرقی نمی کند . آرام آرام می آید و گوشه دلت خانه می کند. تا این که یک باره به خودت می آیی و می بینی در ناممکن ترین شرایط، مغلوب آن شده ای.

✨عشق مسئله پیچیده ای نیست . عشق همان صدای چک چک باران است که روی پنجره ضرب می گیرد و آدم را از خواب می پراند.

✨عشق آرزوی یک دیدار است، شاید هم بی تابی یک دلتنگیست.

✨عشق، ساده ترین حس پیچیده دنیاست .

#زهرا_خسروی ❣️

زندگی با وجود تمام سختی ها و تلخی ها و ناکامی ها، هنوز زیباست.

تا وقتی که بتوانی قلم به دست بگیری و از زیبایی ها بنویسی، زندگی زیباست.

تا هر زمان که خواندن داستان ها و حکایت ها و کتاب های گوناگون روح تو را سیراب کنند، زندگی زیباست.

تا زمانی که قلب کسی در سینه به عشق تو بتپد .

تا هر وقت که یاد کسی قلب تو را به تپش در آورد .

تا زمانی که کسی به تو بگوید :« مراقب خودت باش.»

تا وقتی که روح تو با انجام کارهای ایده آلت آرام بگیرد.

تا هر زمان که نفس بکشی و از طبیعت لذت ببری .

تا وقتی که پدر و مادر مانند دو ستون محکم تکیه گاهت باشند.

تا زمانی که دوستانی خوب و دلسوز داشته باشی،

زندگی زیباست.

شاید مشکلاتمان هرازچندگاهی بیایند و با وجودشان زیبایی ها را از نظرمان دور کنند، اما تا هر زمان که بتوانیم زاویه دید خود را تغییر دهیم زندگی همچنان زیبا خواهد ماند. مشکلات مانند لباسی بر تن انسانند. تا زمانی که انسان در این جهان مشغول زندگیست، باید با فراز و نشیب روزگار کنار بیاید.

با این وجود .

هنوز هم دلیلی برای زنده ماندن هست . هنوز هم زندگی زیباست.

نمی توان در زندگی برخی چیزها را دید و درباره شان ننوشت. نمی شود اتفاقات جالب و هیجان انگیز روزهایی که می گذرند را مشاهده کرد و بی تفاوت از کنارشان رد شد. همه چیز باید یک جا نوشته شود و تا ابد باقی بماند. مثلا آشنایی های ناخواسته و دوستی های ناخودآگاه.

سه هفته قبل در گروه "مجمع نویسندگان ایران" عضو شدم. چهار روز پیش متن کوتاهی برای تست قلم ارسال کردم. عصر همان روز، از اعضاء گروه، یک نفر بدون اجازه به پی وی من پیام داد و پرسید :« شما نویسنده اید؟ » ماندم چه بگویم. اگر می گفتم بله، که دروغ بود. اگر می گفتم خیر، بازهم دروغ بود. بنابر این پاسخ دادم :« بله. شاید.» و این بهترین جوابی بود که آن موقع به ذهنم رسید. نمی خواستم جوابش را بدهم. تصمیم گرفتم بلاکش کنم، اما کمی صبر کردم. با خودم گفتم شاید کار مهمی دارد که پیام داده. دست نگه داشتم. پرسیدم :« شما خانم هستید؟» نه اسم اکانتش درست و حسابی بود و نه عکس پروفایل. همان لحظه جواب داد:« دروغ چرا. من پسرم. قصد مزاحمت هم ندارم.» خواستم او را دست به سر کنم. حال و حوصله دردسر جدید نداشتم. اما گفت می خواهد از من نویسندگی یاد بگیرد. خنده ام گرفت. با خودم گفتم مگر می شود یک پسر بچه چهارده ساله بخواهد نویسنده شود؟ مگر پسر های هم سن او جز بازی رایانه ای و گوشی و تبلت سراغ چیز دیگری هم می روند؟ گفت کتاب می خواند. حیرت کردم. هنوز هم نمی توانم بفهمم خدا چگونه می تواند مهر خواندن و نوشتن را در دل یک پسر بچه نوجوان بیندازد.

این اتفاق، من را سخت به فکر فرو برد. به گذشته سفر کردم و یاد خودم افتادم. همان روز که به مردی چهل و خورده ای ساله به صورت ناشناس پیام دادم و گفتم می خواهم نویسنده شوم. چهارده سالم بود. مردی که شماره او را به زحمت از اداره آموزش و پرورش گرفته بودم، سرگروه ادبیات اداره و دبیر ادبیات بود. کسی که بدون شک می توانست به خوبی راهنمای من باشد.

حالا هفت ماه است که با آن مرد نازنین در ارتباط هستم. چیز های زیادی از او آموختم، چه درس زندگی، و چه درس نویسندگی. حالا پسر بچه نوجوانی از من درخواست کمک دارد. فکر می کنم وقت آن رسیده که من هم ذکات علمم را بپردازم. اما نمی دانم چگونه باید با یک پسر بچه رفتار کرد. پسر ها در این سن و سال آسیب پذیر و زودرنج می شوند. زود امیدشان را از دست می دهند و به سمت کارهای حاشیه ای کشیده می شوند. حس می کنم مسئولیت بزرگی به گردن دارم. " محافظت از استعداد مردی کوچک". کسی که در آینده یکی از نویسندگان و فوتبالیست های معروف دنیا می شود. و شاید هم یک مهندس آی تی و .

جالب اینجاست که مدرسه تیزهوشان درس می خواند. می ترسم بگویم بیشتر بنویسد. نمی خواهم از درس و مدرسه عقب بماند. اما مگر خود من مدرسه تیزهوشان درس نمی خوانم؟ من به هیچ عنوان اجازه نمی دهم فعالیت های درسی مانع نوشتنم بشوند. به هر قیمتی که شده نوشتن رمان هایم را ترک نخواهم کرد. حتی اگر از مدرسه بیرونم کنند. اما آیدین، دوست نویسنده من، باهوش تر از ان است که نتواند برنامه ریزی کند. او بین درس خواند و نوشتن و مطالعه غیر درسی، قطعا به ترتیب همه را انجام خواهد داد.

من هم تمام تلاشم را خواهم کرد تا از او و استعدادش، دورادور مراقبت کنم و سعی می کنم به روحیه اش آسیبی نرسانم. او من را به یاد برادرم می اندازد. وقتی برادرم به کلاس نقاشی رفت و بعد از سه ماه خانه مان پر از تابلو های منظره شد، از صمیم قلب به او افتخار کردم. حالا خیال می کنم آیدین هم مانند امیر، برادر جدید من است. او را دوست خواهم داشت و خواهرانه یاریش خواهم کرد.

به امید روزی که این پسر با استعداد و کتابخوان گیلانی، مایه سرافرازی کشورش باشد. از صمیم قلب برای او آرزوی بهترین ها را دارم.

#زهرا خسروی .

کتاب " دره سرگردانی " روح و جسم انسان را با مشکلات زندگی دختری جوان همراه می کند. هنگام خواندن این اثر زیبا و دلنشین به قلم مهرناز نیک افراز، پا به سرزمین ایران در دوره قاجار می گذاریم و همراه با دشواری های زندگی مروارید شخصیت اصلی کتاب، غصه می خوریم و اشک می ریزیم.

دره سرگردانی، داستان زندگی دختر جوان و زیبایی در دوره قاجار است که از زبان مادربزرگ رنج کشیده ای در زمان حال، تعریف می شود. قصه ابتدا با معرفی دختری شروع می شود که در همین دوره با پدری مستبد و سخت گیر بر سر ازدواج خود جدال می کند و به دنبال راه حلی می گردد که از ازدواج اجباری شانه خالی کند. مادر بزرگ او، در شب یلدا برای آن ها قصه ای تعریف می کند از مشقت های روزگار و زندگی پر مرارت مروارید، مادرش. داستان کتاب، روایت زندگی دختری اصیل زاده در دوران قاجار است که از زبان دختر او در زمان حال گفته می شود.

و اما نقد "دره سرگردانی" :

پس از خواندن این کتاب، حس کردم کمی در حق نویسنده اجحاف شده. داستان کتاب طولانی، پر کشش و جذاب است و پیام مفیدی برای نسل جوان امروز دارد. دره سرگردانی شایسته این است که بیشتر مورد توجه قرار بگیرد و نویسنده آن لایق دریافت بهترین بازخورد هاست. تعریف داستانی این چنینی، آن هم با مونولوگ ها و دیالوگ هایی درخشان، کار هر نویسنده ای نیست و قطعا خانم نیک افراز برای نوشتن آن سختی بسیاری کشیده. حاصل تلاش این نویسنده توانا، کتابی است که خواندن آن را به تمام دوستان و آشنایان، مشتاقانه پیشنهادخواهم کرد.

به امید موفقیت روز افزون سرکار خانم مهرناز نیک افراز، نویسنده آینده دار کشورمان

مهم نیست که او کجا زندگی می کند. دور است یا نزدیک. شغلی دارد یا بیکار است. مخفیانه دوستیم یا همه می دانند. از خودم چند سال بزرگتر یا کوچک تر است. چشم و ابرو مشکی است یا بور. چاق است یا لاغر. مرد است یا پسر. ماشین و خانه دارد یا خیر. تحصیل کرده است یا دانشجو. در واقع هیچکدام این ها برای نوشته شدن اهمیت ندارند.

اصل موضوع دل نوشته امروز من این است : او یک فرد مجهول الهویه و افسانه ایست. کسی که موفق شد بالاخره دل سیاه و بدبین من را از نا امیدی نجات بدهد. یک فرشته آسمانی که روی زمین پیدایش شده تا طعم خوشبختی را به قلب زخمی من بچشاند. همین که می دانم یک گوشه این کره خاکی نفس می کشد و به یاد من است، برایم کافیست تا زمانی که تقدیر دستمان را دست هم بگذارد.

آدم های دور و برمان، با افکار سمی خود دائم زیر گوشمان پچ پچ می کنند که به درد هم نمی خوریم و از هزار نقطه تفاهممان، به یکی دو مورد اختلاف جزئی اشاره می کنند. اما من می خواهم نیمه پر لیوان را ببینم. گرچه لیوان امید من به او لبریز است و نیمه خالی ندارد.

ما همدیگر را کاملا تصادفی پیدا کردیم. او در اولین روز مهر، و در اوج تنهایی من، به زندگیم پا گذاشت. به طوری که تا به خودم آمدم همه چیز دگرگون شده بود و من هم در دام عشق، گرفتار.

او همراه پاییز آمد. درست زمانی که خود را برای رویارویی با فصل دلتنگی و تنهایی آماده می کردم، آمد و دستم را گرفت. نگذاشت در بی کسی غرق و نابود شوم. از انتخاب چنین انسان شریفی به خودم میبالم و برای هردویمان در هر زمینه آرزوی سعادت و خوشبختی دارم.

ما نیمه خود را یافتیم :)

دوست دارم بارها و بارها برایت بنویسم.اما چه کنم؟؟ باید همیشه برای تو بهترین بود و بهترین نوشته ها را تقدیم نگاهت کرد. به همین خاطر، زمان زیادی میگذارم تا حرف دلم را، آن طور که شایسته است برایت بنویسم.

امروز در اداره پست، مرد مهربانی نشسته بود و منتظر بود تا آدم ها نامه بیاورند و برای محبوبشان بفرستند. چه کار هیجان انگیز و لذت بخشی است کار این پستچی ها .

بعضی وقت ها آرزو می کنم پستچی باشم، تا هر روز برایت نامه بیاورم و یواشکی به دستت بدهم. حیف که نمی توانم.

دلم می خواهد هر روز برایت نامه بنویسم که چطور از وقتی پا به زندگیم گذاشتی، زیباتر میخندم. زیباتر آرایش می کنم، با سلیقه بیشتری لباس انتخاب می کنم و بیشتر مراقب خودم هستم.

انگار با عشق تو دارم همزمان با یک تیر، چند نشان میزنم. زندگیم از این رو به آن رو شده .

سیل ببارد، زله بیاید، از آسمان سنگ ببارد یا هر بلای آسمانی که بر سرم نازل شود، آخرش لبخند می زنم و می گویم : تا وقتی تو نفس می کشی، غصه بخورم برای چه؟؟ از وقتی که تو را دارم، دیگر غصه هم زورش به من نمیرسد.

راستی، دارم برایت شال گردن می بافم.به همان روش مخصوص خودم. شاید امسال نرسم تمامش کنم، اما سال بعد، وقتی وارد دوره جدیدی از زندگیت شدی و شاد بودی، شال گردن را برایت می فرستم تا به گردن بیندازی و نفس گرمت را به تار و پود دل تنگی من هدیه کنی.

دلم برایت تنگ شده . کاش در این هوای سرد، به جای این لیوان چای و این عروسک هایی که حرفم را نمی فهمند، تو کنارم بودی.

خسته شده ام. از نا امیدی در حرفه مورد علاقه ام. دیگر صبرم تمام شده.

از دو ماه قبل که نشر پیدایش رمانم را نخوانده رد کرد، تا امروز برای چاپ رمان بیچاره ام هیچ اقدامی نکردم. همه چیز را واگذار کرده ام به خدا و رمانم را داده ام به دبیر و دوست و آشنا که بخوانند. همه شان تعریف و تمجید می کنند و به به و چه چه راه می اندازند. اما بازهم تمام این ها، خلاء وجود من را پر نمی کند که نمی کند.

دیروز کاملا اتفاقی با انتشارات نسل روشن آشنا شدم. مثل این آثار نو قلمان را چاپ می کند. تصمیم گرفته ام فردا یا پس فردا رمان بی نوایم را به آن جا ببرم تا ببینم چه پیش می آید. کاش لااقل بخوانند، اگر ایرادی داشت دست رد به سینه ام بزنند. نه این که به خاطر سن و سالم نخوانده برگردانند.

تمام دغدغه ام به جای درس و کتاب شده نگرانی های کاری و مشغله های فکری. امیدوارم اتفاقات خوبی در راه باشد

دوستت دارم به زیبایی شکوفه‌های بهاری، که روی شاخه عریان درختان متولد می‌شوند

دلم برای تو تنگ می‌شود، به اندازه وسعت جنگل‌های شمال.

من با خیال تو صبح را شاعرانه‌تر از مردم این شهر آغاز می‌کنم

من به امید کنار تو بودن، با زمین و زمان می‌جنگم. حتی با درد کشنده تنهایی.

من از این دنیا، یک تو طلبکارم. روزی تو سهم من خواهی شد، و در آغوش یکدیگر، سختی‌ها و تلخی‌های روزگار را به دست فراموشی خواهیم سپرد.